«۲۳ نفر» داستان بیست‌وسه اسیر نوجوون ایرانیه که توی جنگ هشت‌ساله اسیر می‌شن، اما زیر بار خفت نمی‌رن و حاضر نمی‌شن به عنوان کودک آزاد بشن، و اعتصاب غدا می‌کنن تا در نهایت عراقیا مجبور می‌شن اونا رو از زندان موقت منتقل کنن به اردوگاه اسرا، در حالی که مراحل مقدماتی آزادیشون سپری شده بوده.
۲۳ نفر فیلم بدی نیست، حتی می‌شه گفت فیلم خوبیه، و خیلی خوب تونسته یه جمعِ شخصیت‌دارِ متحد رو به تصویر بکشه. چیزی که مخصوصاً این روزا لازمه که باشیم! هممون با هم، در کنار هم. اما فیلم رو از منظر انطباق با واقعیت هم می‌شه بررسی کرد. بیایید مبنا رو کتاب «آن بیست‌وسه نفر» بذاریم که در همین مورد نوشته شده. به نظر من کتاب خیلی خیلی جلوتر از فیلمه. جریانایی مثل اسیر شدن و ملاقات با صدام و داستانای اردوگاه خیلی دراماتیک‌تر و با جزئیات بیشتر توی کتاب توضیح داده شدن. همچنین توی کتاب، شخصیتِ صالح ستون فقرات روایته، در حالی که فیلم موفق نشده از همه‌ی پتانسیل‌های این شخصیت برای هر چه بهتر روایت کردن داستانش استفاده کنه.
خلاصه، حیف از وقایعی که توی کتاب هستن، ولی توی فیلم شهید شدن. حیف! امیدوارم در مورد این داستان به ساختن این یه فیلم اکتفا نشه و آثار متناسب بیشتری در این مورد تهیه بشه. انشالله!