من وودی آلن رو خیلی دوست دارم. بعضی کاراش جزو بهترین فیلمایی هستن که توی زندگیم دیدم. به نظرم از اوناست که کمدی رو خیلی خوب می‌شناسه و البته می‌سازه. برا همین گفتم امروز که داره بارون میاد و کرونا هم رفته رو اعصابمون، بشینم فیلم آخرش «یک روز بارانی در نیویورک» (با عنوان اصلی «A Rainy Day in New York») رو ببینم. اما دوستش نداشتم. اگه این فیلم اولین فیلمی باشه که از وودی آلن می‌بینین، احتمالاً خیلی سر حالتون بیاره و ذوق کنید. اما برای منی که با کارای وودی آلن بزرگ شدم و اون کارا یه جورایی اساس شکل‌گیری سلیقه‌ام بودن، این فیلم تقریباً چیز جدیدی نداشت. این فیلم چه فرقی داره با «منهتن» (با عنوان اصلی «Manhattan»)؟ جز این که در فیلم‌نامه فرسنگ‌ها عقب‌تر از اونه؟ مگه می‌شه شخصیت‌ها این همه آبکی و بی‌انگیزه باشن؟! ولی متأسفانه شده دیگه. حیف. امیدوارم وودی آلن به این زودی پیر نشه. به این زودی خودشو فراموش نکنه. به این زودی خلاقیتشو از دست نده. حواسش باشه که تبدیل شده به یه بخش مهمی از زندگی ما. امیدوارم ناامیدمون نکنه…