لاتاری

تا به امروز چند بار تلاش کرده‌ام در مورد «لاتاری»، فیلم آخر محمد‌حسین مهدویان بنویسم؛ در مورد این که چطور شد مهدویانِ بااستعداد از «روزهای زمستانِ» خوب گذر کرد به «ایستاده در غبارِ» متوسط و «ماجرای نیم‌روزِ» بد و در نهایت رسید به «لاتاریِ» غیر قابل تحمل، در مورد فرم بصری فیلم و اصرار غلط مهدویان به استفاده از دوربین مستند در روایت داستان‌های درام و تأثیر این دوربین در دراماتیزه نشدن شخصیت‌ها، در مورد این که چقدر خائنانه است مردان جنگ و جبهه را احمق و کله‌شق نشان دادن و مردان حکومتی را بی‌غیرت و بی‌ناموس معرفی کردن، در مورد قاچاق خواهران مظلوممان به کشورهای همسایه و این نکته مهم که آیا مقصرِ اصلی این اتفاق مشتریِ عربِ نهایی است یا کسانی که در هر سطح و به هر نحوی مقدمات این اتفاق را فراهم کرده‌اند؟ اما هر بار دست و دلم لرزیده. چرایش بماند برای زمان و مکانی مناسب‌تر. فعلاً ترجیح می‌دهم به چند سوال اکتفا کنم: برادر مهدویانِ بزرگوار! تصویری که فیلمِ شما از اعراب ارائه می‌دهد، چه تأثیری روی روابط مردمِ این سرزمین و اعراب هم‌وطنشان خواهد گذاشت؟ تأثیرِ اثرِ تولیدی شما روی روابط سرزمینی ما و کشورهای عرب‌زبانِ همسایه چه خواهد بود؟ و آیا این تأثیر در راستای منافع ملی ماست؟