سرچشمه‌ی بسیاری از مشکلات «تصمیم‌گیری و عمل‌کرد بر مبنای حداکثر امکانات» است. در عشق، در نفرت، در درس خواندن، در راهِ رسیدن به هدف، و در هر چیزی برآمده از امید یا انتظار. هر امکان و هر توانِ ممکنی را به کار می‌گیریم، چون حس می‌کنیم قهرمانیم و همه‌چیز باید ایدهآل باشد. نه ما (همیشه) قهرمانیم و نه هرچیزی (لزوماً) قرار است ایدهآل باشد. نه! این روی‌کرد (معمولاً) چیزی جز دردسر تولید نمی‌کند!